Η Ελλάδα της ντροπής

256 


Πόσο πρέπει να εξαθλιωθούμε για να συνειδητοποιήσουμε ότι, σιωπώντας όπως τα πρόβατα που οδηγούνται στη σφαγή, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι; Τι μπορούμε να περιμένουμε όταν οι δανειστές δεν βλέπουν απέναντι τους έναν
λαό αποφασισμένο να πολεμήσει για την ελευθερία και την εθνική του ανεξαρτησία;
«Ακόμα και στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ο «νομοταγής Έλληνας πολίτης» δεν αντιλαμβάνεται ότι, κανείς δεν μπορεί να μας νικήσει όταν είμαστε ενωμένοι, για έναν κοινό και ξεκάθαρο σκοπό. Όμως, η ένωση και η συλλογικότητα προϋποθέτουν, έστω σε ένα βαθμό, το συμβιβασμό και την αναγνώριση του άλλου, ως άξιου σεβασμού – δεδομένο που προσκρούει δυστυχώς στην κλασική ελληνική έκφραση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;»
Ο ατομικισμός είναι επίσης αλληλένδετος με μία πρωτοφανή έλλειψη παιδείας, καθώς επίσης με μία συλλογική αυταπάτη/ουτοπία. Και σε αυτό το κομμάτι έκανε πολύ καλή δουλειά το σύστημα, μέσω του ατελέστατου εκπαιδευτικού συστήματος – όπως επίσης μέσω των «συστημικών» ΜΜΕ, τα οποία επί δεκαετίες έτρεφαν τους θεατές, τους ακροατές και τους αναγνώστες με σκουπίδια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν στρατιές «λοβοτομημένων» οι οποίοι, μετά από μία τελική πλύση εγκεφάλου, απλά αναπαράγουν άθλια στερεότυπα και σαθρά πρότυπα – ενώ είναι ανίκανοι για συνδυαστική σκέψη και για απλή λογική.
Τέλος, άλλος ένας ανασχετικός παράγοντας στην ελεύθερη σκέψη και στην όποια ανατρεπτική δράση, είναι η θυματοποίηση και η προσωπολατρία – πιθανότατα σαν αποτέλεσμα της 400ετούς υποδούλωσης μας από τους Τούρκους. Η συντριπτική πλειοψηφία των «πολιτών» αναμένουν και λατρεύουν όποιον «ηγέτη» θα τους υποδείξει το σωστό – όντας ανίκανοι ή αρκετά βολεμένοι για να σκεφτούν από μόνοι τους.
Την ίδια στιγμή που οι «χαρισματικοί ηγέτες» απομυθοποιούνται, εξευτελίζονται και «αποκαλύπτονται» καθημερινά, το ηρωικό Ελληνικό έθνος προτιμά έναν «αρχηγό», ο οποίος τον εξαθλιώνει συστηματικά και ανερυθρίαστα – αντί να είναι αυτόνομο και να δρα συλλογικά επειδή έχει πεισθεί ότι, χωρίς ηγέτες θα έλθει το χάος, ενώ ο πολίτης είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα της χώρας του«.
.

Άποψη

Διάφοροι ειδικοί έχουν επανειλημμένα επιβεβαιώσει ότι, η οικονομική εξαθλίωση, η ανεργία, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα για το μέλλον, καθώς επίσης η κατάρρευση της εικόνας του εαυτού (ποιος είμαι; τι κάνω; πού βρίσκομαι σε σχέση με τους άλλους;), οδηγούν αναπόφευκτα σε κατάθλιψη, σε νευρώσεις, σε παθητικότητα, σε εσωστρέφεια, σε αδυναμία αντίδρασης και, τελικά, στην ολοκληρωτική καταστροφή.
Στην περίπτωση της Ελλάδας βέβαια, δεν διαπιστώνουμε μόνο κατάθλιψη και ηττοπάθεια – αλλά, επίσης, ένα πρωτοφανές φαινόμενο «συλλογικής αποχαύνωσης», άρνησης της πραγματικότητας, δημιουργίας ψευδαισθήσεων και, πιθανότατα, «άκρατου μαζοχισμού», αφού δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να κατηγορούμε τον εαυτό μας για όλα μας τα δεινά, χωρίς όμως να προσπαθούμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα, ιδίως τα ελαττώματα του πελατειακού μας κράτους.
Περαιτέρω, είναι απορίας άξιο το πώς εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να ανέχονται υπομονετικά ένα καθεστώς «ακραιφνώς απολυταρχικό» – το οποίο τους οδηγεί με μαθηματική σιγουριά στην απόλυτη εξαθλίωση. Δεν εννοούμε φυσικά τις κατοχικές ελληνικές κυβερνήσεις που επιβάλλουν οι κατ’ επίφαση δανειστές, αλλά τους ίδιους – είτε αποκαλούνται «Τρόικα», είτε «Θεσμοί», είτε οτιδήποτε άλλο.
Οι άνθρωποι αυτοί, τα εκατομμύρια των Ελλήνων, συνεχίζουν να πιστεύουν πως «κάτι θα αλλάξει» – με τρόπο μαγικό και χωρίς εκείνοι να πάρουν κανένα ρίσκο. Θεωρούν με αφέλεια ότι, εάν η σημερινή κυβέρνηση καταρρεύσει (ως διά μαγείας), τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο!
Συνεχίζοντας το περίεργο είναι το ότι, πριν ξεσπάσει η κρίση και οδηγηθεί η Ελλάδα στον αστερισμό των μνημονίων στο διηνεκές (το τέταρτο, εάν μας εγκριθούν νέα δάνεια, θα συνοδεύεται ασφαλώς από τη δραχμή), οι συζητήσεις σχετικά με το κράτος καταστολής, με την παθογένεια του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου, καθώς επίσης με τις αδηφάγες βλέψεις του μονοπωλιακού καπιταλισμού, αποτελούσαν, σε πολύ μεγάλο βαθμό, σχεδόν αποκλειστικότητα του «εναλλακτικού» πολιτικού χώρου.
Δηλαδή, η πλειοψηφία των σημερινών εξαθλιωμένων Πολιτών αντιμετώπιζε όλα τα παραπάνω ως «γραφικά» και υπερβολικά – ως εμμονές ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου ο οποίος, κατά τους ίδιους, ζούσε μάλλον εκτός πραγματικότητας. Έννοιες όπως η άμεση δημοκρατία, το σύστημα του χρέους, η αυτοοργάνωση, η αυτοδιάθεση, η αλληλεγγύη και πολλές άλλες, ακούγονταν μάλλον εξωτικές και ουτοπικές – στα πλαίσια μιας κοινωνίας ατομιστών, η οποία ονειρευόταν την καταξίωση και την καριέρα, ενώ φαντασιωνόταν παράλληλα ένα λαμπρό μέλλον (American dream), στολισμένο με «χλιδάτα» σπίτια, πολυτελή αυτοκίνητα και ακριβά ρούχα.
Όμως παρά το γεγονός ότι, έννοιες όπως οι παραπάνω δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως τόσο «εξωτικές», φαίνεται ότι οι φαντασιώσεις περί λαμπρού μέλλοντος είναι αρκετά ισχυρές, αφού αντιστέκονται στην ίδια την πραγματικότητα. Σε αυτά τα οδυνηρά χρόνια που μεσολάβησαν, η αδιαμφισβήτητη και προκλητική σαθρότητα του συστήματος, σε όλες της τις εκφάνσεις, δεν ήταν αρκετή για να ξυπνήσει μια και καλή τους «ωραίους κοιμωμένους» του καπιταλισμού.
Απορούμε λοιπόν σχετικά με το πόσα τερατώδη νομοσχέδια, ρυθμίσεις και μέτρα πρέπει ακόμη να υπερψηφιστούν, χωρίς καμία αντίδραση; Πόσους νόμους πρέπει να καταπατήσουν οι κυβερνώντες, χωρίς καμία τιμωρία; Πόσο περισσότερο πρέπει να εξαθλιωθούμε, για να συνειδητοποιήσουμε ότι, σιωπώντας όπως τα πρόβατα που οδηγούνται στη σφαγή, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι;
Γιατί δεν καταλαβαίνουμε πως χωρίς τη δική μας βοήθεια (συν Αθηνά και χείρα κίνει) έστω απλά και μόνο πλημμυρίζοντας τους δρόμους με πορείες διαμαρτυρίας, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να προωθήσει αυτά που δικαιούμαστε; Πως η γερμανίδα καγκελάριος δεν έχει κανένα λόγο να μας μάθει να κολυμπάμε, αφού συμφέρει τη χώρα της να μας διατηρεί στα όρια του πνιγμού; Πόσο μάλλον όταν οι Γερμανοί μας θεωρούν επαίτες και «γύφτους» (όχι τσιγγάνους, αλλά με τη μεταφορική έννοια της λέξης), επειδή ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε, έστω θεωρητικά, εάν μπορούμε να πληρώσουμε τα χρέη μας;
Το μοναδικό παρήγορο πάντως είναι το ότι, η αξιωματική αντιπολίτευση επιτέλους συνειδητοποίησε πως το χρέος μας δεν είναι πια βιώσιμο– κρίνοντας από τις πρόσφατες δηλώσεις του αντιπροέδρου της, σύμφωνα με τις οποίες θα επικροτήσει την κυβέρνηση, εάν καταφέρει να το μειώσει. Δεν φτάνει βέβαια μόνο αυτό, αφού η οικονομία της χώρας μας έχει πλέον «αποδημήσει εις Κύριον» – ενώ δεν υπάρχει κανένας που να έχει θεϊκές ιδιότητες, οπότε να μπορεί να επαναλάβει την Ανάσταση του Λαζάρου
Εν τούτοις θα ήταν μία αρχή, την οποία δεν πρέπει να υποτιμάει κανείς καθόλου – επειδή έτσι θα μπορούσε να δρομολογηθεί μία αντίστοιχη μείωση του ιδιωτικού χρέους, η οποία θα άνοιγε ένα παράθυρο αισιοδοξίας για το μέλλον. Δυνατότητες πάντως υπάρχουν, παρά τις ανοησίες που λέγονται, σύμφωνα με τις οποίες οι κυβερνήσεις των άλλων κρατών δεν θα μπορούσαν να περάσουν κάτι τέτοιο από τα Κοινοβούλια τους – αφού είναι σε θέση η ΕΚΤ να παγώσει ένα μεγάλο μέρος του χρέους μας με μηδενικά επιτόκια, να το διαχειρισθεί ανάλογα ο ESM κοκ.
Πώς όμως θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο, όταν κανένας ιθαγενής δεν διαμαρτύρεται και κανένας δεν διαδηλώνει, ενώ το μοναδικό σχεδόν θέμα που απασχολεί τους δήθεν επαναστάτες δημοσιογράφους μας είναι οι άδειες των καναλιών και η αποτυχία της κυβέρνησης να επιβάλλει το συγκεκριμένο νόμο της; Γιατί θα το έκαναν οι δανειστές, όταν δεν βλέπουν απέναντι τους έναν λαό αποφασισμένο να πολεμήσει για την ελευθερία και την εθνική του ανεξαρτησία; Γιατί να ενδιαφερθούν αυτοί για την Ελλάδα, όταν αδιαφορούν οι ίδιοι οι Έλληνες;






ΠΗΓΗ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις